Total Pageviews

Saturday 28 June 2014

जुनं घर

थंडगार बगिच्यात बसुन...
वाड्याबाहेरचा पाउस बघत होतो...
परवाच फॉरेनहून मागवलेला कॉफी ...
आणि चॉकलेट कुकीज्...
स्वप्नातल वैभव पायाजवळ लोळत आहे
तरी मनाला अजुनहि कश्याची कमी सलत आहे.

तेवढ्यात..."ती" हातात पैश्याच एक बंडल घेउन आली...
फालतु रद्दी फेकावी तस तीने ते टेबलावर ठेउन म्हणाली..
"सड्यावरच्या झोपडीचे पैसे मिळाले...काय करु?"
मी हिरमुसुन पाहिलं ...खुपच पातळ वाटलं मला ते...

सड्यावर आमचं एक घर होत...
एवढसं माझ्या बापाच घबाड (संपत्ती) होतं..
कुडाच्या चार भिंती ... कौलाच छत... मातीची जमीन...
दोन चार बुडकुली (मातीची भांडी)... एवढं त्याच वैभव होतं...

जन्म माझा तिथला... बालपण त्याच मातीत मुरलं होत...
मोठं व्हायच, काहितरी करायचं स्वप्नपण मला तिथेच पडल होत...

उन्हाळी रात्री फार उकडायच... पण दिवसाचा ताप तेच सोसायचं...
हिवाळ्यात अंगाला अंग लाउन झोपायचो आम्ही...
आता चार खोल्यांचा वाडापण एकट्याला पुरतं नाहि...
पावसाळा आला की घर खुप रडायच...
आसवांच्या थेंबानी सारी जमीन भिजवायचं...

आयुष्याचे सारे खेळ तिथेच शिकलो...
पाहूणे नसतात माणसाला मी तिथेच समजलो...
कालची भाकरी पण गोड वाटायची...
मीठ टाकलेली मिरची भाजी वाटायची...

विकुन टाकल्या त्या भिंती आज...
मोडक्या भुतकाळाची आता वाटु लागली आहे लाज...

तरी त्या आठवणी ... ती स्पदंन ... ते श्वास अजुन तसेच आहेत...
चांगला गिर्हाईक भेटला तर ते पण विकुन टाकेन...
तेवढेच दोन पैसे जास्त मिळतील....

Friday 27 June 2014

गुलझार


चंद्र मी खुप पाहिले.. कौलांच्या भेगांमधुन...
सुर्य नाहि होत पहायला नागड्या डोळ्यांनी...

गुलझार दररोज नाहि होत ह्या जगात...
सुर्य तितकासा दुर्मिळ नाहि...

Saturday 21 June 2014

जात


लपत छपत माळावर आलो...
सोसाट्याच्या वारा असुन चक्क घामाने भिजलो...

एवढी कसली भिती मला ...?
तलवार हातात घेऊन कोणीतरी ...
जात विचारली मला ...

कपाळावर होते टिळे की ....घातली होती टोपी??
माणसच होती ती...की त्या दैत्याच्या प्रजाती??
परकी असेल जर जात... तर त्याला कापुन हे पुढे जात...
म्हणुन कि काय घाबरलो मी....
माणसाचा जन्म माझा ... अन माणुसकी होती माझी जात...

करवंदे

१.
हि रात चांदण्याची...
हि साथ पाखरांची...
हि वाट सावलीची...
मंद पावलांची...


चार शब्दांची एक ओळ होते...
ओळींची गर्दी कागदावर जमते...
पाणि थेंब बनुन मग डोळ्यातुन ओघळते...
काय सांगु किती वेदनांतुन...
माझी एक कविता जन्म घेते...


राग नाहि माझा कोणावर...
पण द्वेश असेल कदाचित...
विश्वास आहे अजुन देवावर...
तरी शंका असेल कदाचित...


काय सांगु किती आहे बचत माझी...
दोन शुष्क अश्रु आहेत ...
हास्याच्या बटव्यात दडवलेले...
सोबत असशील तर तेहि खर्च करेन...तुझ्यावर


शब्दात विणतात किती मोहक इशारे...
पाठलाग नको करु त्यांचा कधी...
उगाच.. उघडे पडतील तुटके धागे...